Rootsville

Belgian Blues Challenge 2018 National Blues Contest (The Final) GC Den Breughel Haacht i.s.m Swing Wespelaar (29-09-2018) reporter: Marcel - photo credits: Freddie info organisatie: BBC - Swing info bands: Black Cat Biscuit - Bluebird - Buckwood Mojo - The Blue Chevy's - The Hourglass Insinct - The Mojo Daemons Tom's Place - Tuxedo Swamp Blues Band © Rootsville 2018

De Belgian Blues Challenge heeft al wat locaties mogen meemaken. Een beetje reizen door Vlaanderen. De editie van 2018 werd gehouden in Haacht en was in de bekwame handen van de mensen van "Swing Wespelaar". Ervaring zat dus. Acht bands zouden gedurende de avond, 20 minuten het beste van zichzelf geven om te trachten de trofee binnen te rijven. Deze prijs is goed om ons land te vertegenwoordigen op de 9de editie van de "European Blues Challenge", welke zal doorgaan op 05 en 06 april 2019 in "Ponta Delgada" op de Azoren en wie weet worden onze vertegenwoordigers wel eens de opvolger van Howlin Bill, winnaar van de allereerste Challenge.

Doch zover was het nog niet, want de gemotiveerde kandidaten, dienden eerst een vakbekwame, streng maar rechtvaardige jury van hun kunnen overtuigen. Dit jaar bestond de jury uit Marie Follebout van de Missy Sippy in Gent, Franky Bruneel van Back To The Roots, Louis Van Hoef van Blues Peer, Walter De Paduwa aka Dr Boogie van Classic 21, Michel Versées van de Brussel Blues Society en Arie Verheul van Blues in Wijk en de Dutch Blues Foundation. Gezien we volop in de verkiezingsstrijd zitten, kwam de Haachtse burgemeester himself de avond aankondigen en konden we van start gaan

Het beloofde alleszins een gevarieerde bluesavond te worden met bands van verschillende stijlen, te beginnen met Bluebird. Jonge band, oude ziel. Blues met Gentse roots, dat is "Bluebird" in een paar woorden. De band liet zich al meermaals opmerken tijdens de intussen legendarische bluesjams met Lightnin’ Guy en Tiny Legs Tim in de Missy Sippy Gent.

Deze jonge gasten brengen doorleefde songs met harmonicasolo’s die refereren naar de tijd dat blues a way of life was, met echo’s van Walter Horton, Sonny Boy Williamson, James Cotton en Little Walter. De gitaren spreken en fluisteren op het juiste moment. De backbeat is steady-groovy en heeft een borstelige-soft-touch. Ik was benieuwd wat Matis Cooreman (zang en harmonica), Lajos Tauber (gitaar en zang), Kasper van de Ponseele (gitaar) en Natan Goessens (drums) ervan zouden terecht brengen. Eerlijk gezegd had ik daar wel meer van verwacht na wat ik van deze youngsters had gehoord. Matis stond heel stijf op het podium en was precies niet echt zeker van zichzelf. Hun eerste nummer had zuiderse , rumba-achtige nummers en bracht ons naar Louisiana, met ‘Smiling Machine’ kregen we alweer een aangename song , daarna wat West Coast met ‘You Got me Dizzy’ en de afsluiter ging over Indische apen. Alles zeer aangename met puik gitaarwerk, de zang was iets minder vond ik. Aangenaam maar zeker niet voldoende om een overwinning binnen te rijven.

Ouwe rotten als tweede band en ook zeker niet hun eerste deelname, dan hebben we het hier over de “bijna” locals van "The Blue Chevys". De band, die bestaat uit : Kris Bries (vocals), Frederic Martello (gitaar), Philippe Martello (Drums), Jan Ursi (toetsen), Sven Smekens (gitaar), Jean-Luc Cremens (Bas), Koen Desloovere (sax) en Kim Vandeweyer (trompet), gaan al wat jaren mee in de bluesmiddens. Inmiddels al sinds 1989 en dat zijn er weinigen gegeven. Veel moeten deze jongens niet meer bewijzen eigenlijk, maar in een wedstrijd weet je nooit hoe een jury zal oordelen. We konden ons dus normaal verwachten aan een stevig potje rhythm & blues en soulvolle rock ’n roll. Het podium stond dus eivol en we hoorden al een pak meer ervaring.

We kregen de warme stem van Kris Bries en een paar geweldige blazers. Jammer genoeg was de klank niet je datje. Stem geregeld overspeeld, mondharmonica niet hoorbaar. Kortom deed dit geen goed aan de performance. We kregen een traag nummer voorgeschoteld met een trompet die zo uit een mariaci band kon zijn weggelopen, prachtig. Hun derde nummer was dan weer pure rhythm & blues en de uitsmijter swingde als de beesten dankzij de geweldige blazers. Niet slecht maar had de jongens al beter dingen weten brengen. Afwachten dus.

Er zijn altijd wat nobele onbekenden op zo’n wedstrijd en voor mij waren dat "The Hourglass Instinct". Nooit van gehoord. Wat opzoekingwerk op het internet leverde mij de nodige informatie. Een Limburgs powertrio bestaande uit: Daniel Sas op gitaar, Wim Franssen aan de bas en Kris Lemkens op drums. Stevige bluesrock gemengd met wat garagerock is hun handelsmerk.

Na hun set vond ik, en dat terwijl het niet mijn dada is, het beste wat ik had gehoord. Een leuk begin met ‘ My House’, het tweede nummer begint met stevig drumwerk en bouwt verder op naar een climax, met ‘Midnight Fever Blues’ krijgen we een meer naar blues neigend nummer met een snerpende gitaar en de trage blues van ‘We Are Wolves’ was slepend en aangenaam. Hun laatste song was dan weer van het stevige garage rock type. Goed gespeeld maar iets te weinig onder de noemer blues te brengen om een rol van betekenis te spelen.

De volgende deelnemers waren een duo en mij alweer totaal onbekend. Nu heb ik het over "Tom’s Place". De naam komt vermoedelijk van het samentrekken van hun namen want het duo bestaat uit Tom Verhoeven (zang en harp) en Pieter Place (percussie en gitaar). Dit leek mij al meer iets naar mijn smaak. Beiden leerden elkaar kennen bij de Nederlandse band The Antone’s en vormen nu een semi-accoustisch duo, goed voor een leuke pot delta, country en Chicago blues aangemaakt in hun eigen sausje.

Nou, dat noemde ik inderdaad blues naar mijn hart. Op dit soort blues zat ik toch wel al een tijdje te wachten. Met ‘I Got To Leave’ kregen we onze eerste pot Deltablues met een vettige gitaar en hartverwarmende harmonica. Tom Verhoeven heeft een zeer goede stem die perfect past bij het genre. Het vettig gitaarwerk van Pieter Place is puik. De rest van de drie nummers waaronder een mooie cover van Blind Willie Johnson, waren zo voorbij, jammer toch, maar het beste tot hiertoe.

"Buckwood Mojo" dan. Een zeskoppige band met heel wat oude blueskrijgers in de rangen en die ons een magisch brouwsel serveren van swing, boogie en veel blues. Soms met een jazzy randje, soms met een vleugje rock of een toets emotie maar steeds met die eigen, krachtige, authentieke smaak. De band bestaat uit: Hans Deboeck (Bad Luke) (percussie en zang), Diane Bruyndoncx (Toetsen), Louis De Cat (King Louie – bas), Jan Carels (Jumpin' Jay – gitaar), Jan Schoevaerts (The Rock – drums) en Leo Dresselaers (Ol'Lee Harper – harp). So let the beast go.

Duidelijk een pak ervaring on stage. “Bad Luke” bezit de ideale doorleefde bluesstem, krakend van drank en sigaretten. Met ‘Watch out, Bad Luke Is On The Road’ was het er direct boenk op. Verder ‘The Lizzard & The Snake’, nummer waarbij de band liet zien en horen hoe goed ze op elkaar zijn ingespeeld. Bij ‘One Gig More’ werden het wasbord en de trekzak bovengehaald en bracht de band ons naar het diepe Zuiden. De afsluiter van de set was ‘Deviation Blues’ een aanklacht op al de straatwerken in het land. Voor mij een zeer geslaagd optreden en een mogelijke kandidaat eindwinnaar. We’ll see…

Nog een duo bij de laatste deelnemers met Ben Pittoors (harp en zang) en Kris Van Bosstraeten (gitaar en stomp box), samen "Mojo Daemons". The Mojo Daemons bestaan uit twee muzikanten die hun inspiratie halen uit zowel de traditionele blues en New Orleans jazz, als uit meer modernere blues stijlen met af en toe een revival knipoog en soms zelfs een vleugje rockabilly. Smokestack B. (Kris 'den Bosse' van Bosstraeten) bespeelt niet enkel de gevoelige snaar van zijn gitaren maar mikt ook een beetje op de jouwe terwijl Big Ben Bullet ('den Ben' Pittoors) zijn best doet om z'n ruwe stem om te buigen in een lichte en aangename bezwering en bij tijd en stond teruggrijpt naar wat doorademde mondharmonica's.

Dit was weer iets om naar uit te kijken. Met ‘Can’t Be Satisfied’ van Muddy Waters kon je al weinig misdoen. ‘Bring It On Home’ was terug een klassieker met een snerpende Mississippi Saxofoon en een vettige gitaar. ‘St James Infermary’ werd in een zeer mooie versie gebracht met een geweldige harppartij en na ‘I Put A Spell On You’ van Screamin’ Jay Hawkins werd de set afgesloten met T-Bone Walker's 'Call me when you need me'. Zeer goed gebracht maar weinig origineel vond ik, gezien het hier enkel en alleen covers waren, ben echter wel benieuwd om een volledig optreden van dit duo mee te maken.

De voorlaatste kandidaten van de avond waren zeker en vast weer geen onbekenden, want we kregen "Black Cat Biscuit" voorgeschoteld. Black Cat Biscuit, dat zijn Bart 'Yasser' Arnauts (guitar en vocals), ‘Mighty’ Mark Sepanski (harmonica), Stanley Patty (guitar), Patrick 'Pat Alley' Indestege (bas) ook wel eens ‘P.Daddy’ genoemd en Jeff 'junior' Gijbels (drums). Eigenlijk een band naar mijn hart, die zich een serieuze weg aan het timmeren zijn in de Belgische bluesscene met hun aanstekelijke muziek. Je hoort daar geen covers maar een hoop frisse eigen nummers van hoog niveau. Persoonlijk waren deze jongen “DE” favoriet om de prijs binnen te halen. En daar deden ze hard hun best voor, zoals gewoonlijk met zijn allen strak in het pak gestoken en met veel allure.

Yasser had zijn mama’s koekendoos bovengehaald voor het eerste nummer en het rauwe ‘Train 66’ werd de zaal ingeslingerd waarmee de toon direct gezet was. Ondanks wat technische problemen bleven de mannen het beste van zichzelf geven en de energie spatte van het podium, er werd duidelijk met veel plezier muziek gemaakt. Met ‘Hey Little Kiddie’ kregen we een flink potje swing en met ‘Parrot Woman’ het betere blueswerk. Vijf muzikale toppers die het nog ver gaan schoppen mijn gedacht. De stem van Arnauts, het geweldig gitaarwerk van Patty, het hoogstaand mondharmonica werk van Sespanski, P.Daddy die de snaren van zijn bas er bijna afrukt en het tromgeroffel van Junior Gijbels..man, man, man…meer moet dat niet zijn mannekes. Afsluiten deden ze met het Bo Diddley-achtige ‘Son Of A Vampire’. In één woord: TOP !

De laatsten van de avond waren mij ook niet echt bekend. Ik heb het hier over de "Tuxedo Swamp Blues Band". Een vijfkoppige band bestaande uit: Ron Duxon (zang en gitaar), David Neath (Gitaar), Jacki Billet (Bas), Hans Wouters (Drums) en François Parie (toetsen). Hun thuisbasis sinds 2010 is Herentals en ze nemen u mee op een muzikale trip doorheen The Blues. Van de zuidelijke ‘Swamp-Blues’ tot Chicago, van Robert Johnson naar S.R.Vaughan en van Classic Shuffle via slide gitaar naar Rock-blues en eigen werk…

Er werd gestart met een aangename funky blues die ik best kon smaken gevold door ‘4 Wifes’. Slechts drie nummers bracht de band want het laatste nummer was een lang uitgesponnen slow blues, gebracht ter nagedachtenis aan een overleden vriend. Niet slecht maar ik kreeg het er noch koud noch warm van.

Dan was het even wachten op de uitslag van de jury. De zenuwen stonden strak gespannen. Uiteindelijk kwam Filip Leroy het podium op om de juryleden nog eens voor te stellen en het woord te laten aan een jarige Winnen Penninckx, die de taak op zich mocht nemen om de winnaar bekend te makken….tromgeroffel… and the winner is? Mijn grote favoriet dus, "Black Cat Biscuit". Voor mij geen verrassing en meer dan verdiend. Waarvoor een welgemeende proficiat.

Lange leuke avond vol blues, met een toporganisatie en alles liep op wieltjes. Pluim voor de mannen en vrouwen van Swing. Nog een grotere pluim voor "Black Cat Biscuit" met hun welverdiende overwinning en een waardige vertegenwoordiger van ons land op het "European Blues Challenge". Nog zeker te vermelden is de cadeau die hen werd overhandigd door de organisatie van Swing , namelijk een deelname in de kosten van hun reis. Chapeau! Swing Wespelaar: een organisatie met een groot hart voor de BLUES.

Nog een laatste boodschap aan de laureaat van dit jaar: “Kick some ass over there boys!!!”

Marcel

Bluebird